Rib and Sea
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Η αθώωση του Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ!
Η αθώωση του Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ για παράβαση καθήκοντος, κατ’ εξακολούθηση δικαστική πλάνη, ξεπέταγμα, ή εκτέλεση εντολής των κατακτητών της Ελλάδας;
Ζωή Γεωργαντά και Νικόλαος Λογοθέτης.
7-12-2016
Πού ακούστηκε δίκη για μείζον εθνικό θέμα να διεξάγεται χωρίς δικηγόρο κατηγορίας, χωρίς πολιτική αγωγή, με ουσιαστικά φιμωμένους τους μάρτυρες κατηγορίας, με τους κατακτητές της χώρας μας από την Eurostat και τις Βρυξέλες να ψεύδονται ενόρκως και ασυστόλως, με τον κατηγορούμενο Γεωργίου απόντα, προφανώς απολαμβάνοντα την χλιδάτη ζωή του στις ΗΠΑ (αφού εξετέλεσε το καθήκον του προς τον εργοδότη του, το ΔΝΤ), με τους δύο δικηγόρους του Γεωργίου να ωρύονται με ψεύδη, διαστρεβλωτικές αναφορές στον ν. 3832/2010 ακόμα και αναφορές στον τροποποιημένο ν. 3832/2010 που δεν ίσχυαν κατά την διάπραξη του συζητούμενου ποινικού εγκλήματος. Και το απαύγασμα της κατά τα άλλα ευπρεπούς δικαστικής διαδικασίας: η πρόεδρος του Δ΄ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών να προσπαθεί να διαβάσει και να καταλάβει, όπως ήταν ολοφάνερο, τον στατιστικό νόμο 3832/2010 κατά τις υποδείξεις των δικηγόρων του Γεωργίου και κατά την διάρκεια του τελικού δεκάρικου λόγου αυτών των δικηγόρων.
Ξεσηκωμός ασφαλισμένων ΤΣΜΕΔΕ και ΤΕΕ για τη διάσωση του Ταμείου τους.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Σας στέλνουμε την επιστολή που θα καταθέσουμε το ταχύτερο δυνατό μέχρι την Παρασκευή 9η Δεκ.
Ήδη την προσυπογράφουν 80 συνάδελφοι, βλέπε ονόματα τους στο τέλος του κειμένου.
Επειδή:
Ο Έλληνας πολίτης στη κατεχόμενη χώρα που ζει, σαν μονάδα είναι ανύπαρκτος!
Το Ταμείο μας καταστρέφεται καθημερινά ενώ μεθοδεύονται και επιλέγονται εκείνες οι μετατροπές από το ανύπαρκτο Ελληνικό κράτος που θα τους διευκολύνει να του αρπάξουν ότι ακόμη του έχει απομείνει
Οι Πρόεδροι των δύο Φορέων που εκπροσωπούν τον Τεχνικό κλάδο (ΤΣΜΕΔΕ και ΤΕΕ) είναι ουσιαστικά πολιτικά κατευθυνόμενοι , όπως δυστυχώς αποδεικνύεται καθημερινά από τον τρόπο που διαχειρίζονται το όλο πρόβλημα.
Χωρίς αλληλεγγύη, αντίδραση, διεκδίκηση και κοινή προσπάθεια είμαστε εκ προοιμίου καταδικασμένοι, "ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ ΜΟΝΟ Η ΙΣΧΥΣ"
Για δε ρε κάτι συμπτώσεις!
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Προχθές το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών απεφάνθη ότι δεν πρέπει να εκδοθούν στην Τουρκία 3 εκ των 8 Τούρκων αξιωματικών που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15.07.2016 στην Τουρκία. Όμοια ήταν και η προς αυτό πρόταση της Εισαγγελέως. Το αιτιολογικό: «αν εκδοθούν, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο η ζωής τους».
Χθες, όμως, το αυτό Συμβούλιο, συγκροτούμενο από άλλους δικαστές, απεφάνθη ότι πρέπει να εκδοθούν 3 εκ των υπολοίπων 5, των οποίων εκκρεμούσαν οι αιτήσεις κατά των αποφάσεων της Επιτροπής Ασύλου. Δεν μάθαμε ποία ήταν η εισαγγελική πρόταση. Οι 3 προσέφυγαν στον Άρειο Πάγο, καθ’ ο δικαιούνται.
Κανείς δεν μιλάει για τους 77.000 Έλληνες εκατομμυριούχους.
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Έπεσε το μάτι μου στην είδηση καθώς άκουγα από την τηλεόραση ότι αυξήθηκε θεαματικά η κατανάλωση καυσόξυλων ελλείψει χρημάτων για πετρέλαιο. 77.000 νοματαίοι, όμως, έχουν έκαστος από ένα εκατομμύριο τουλάχιστον. Άρα, όλοι μαζί κατέχουν το λιγότερο € 77 δισ. Αν, μάλιστα, υποθέσουμε ότι κατά μέσον όρο έχουν δύο εκατομμύρια έκαστος, όπερ όχι και τόσο απίθανο, τότε μιλάμε για € 154 δισ. Κάτι λιγότερο από το 1/2 του χρέους.
Αν επιβαλλόταν μία γενναία πατριωτική έκτακτη εισφορά σε αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα λυνόταν σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα μας; Βέβαια, όχι μόνον αυτό. Σε συνδυασμό και με άλλα μέτρα. Π.χ. εξίσωση δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων. Όπως οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δουλεύουν ελαστικό ωράριο με € 400, έτσι και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Όπως θα γίνονται ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, έτσι και στο Δημόσιο. Όχι να βγαίνει ο κ. Καρούμπαλος και να μας λέει πόσο κακός είναι ο Κούλης που θέλει απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, για να χαϊδεύει τα αυτάκια των βολεμένων. Ο Κούλης που είχε στείλει 6.000 στο σπίτι τους με διαθεσιμότητα καταβάλλοντάς τους το 75% των αποδοχών τους για να κάθονται.
Νίκος Ασημομύτης. Από καθηγητής ΤΕΙ και επιθεωρητής της Τράπεζας της Ελλάδος, αμπελουργός και μελισσοκόμος στη Μύκονο!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Στη διάρκεια των περιπλανήσεών μου στην ελληνική περιφέρεια και, ιδιαιτέρως στα νησιά του Αιγαίου, είχα την ευκαιρία να συναντήσω και να συζητήσω με αυθεντικούς ανθρώπους της χειρονακτικής εργασίας, του μόχθου και του πνεύματος. Με ανθρώπους που δεν έχουν καμμία σχέση με τους δήθεν της κεντρικής πολιτικής σκηνής και των μέσων ενημέρωσης. Με ανθρώπους που μπορούν να μιλήσουν για τα έργα τους, για τις πρωτοποριακές πρωτοβουλίες τους, για τα οράματα και τις ιδέες τους για μια καλύτερη Ελλάδα, για μια βελτίωση της δικής τους ζωής και της ζωής των δικών τους. Ανθρώπους τους οποίους ουδέποτε προβάλλουν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης.
Αντίθετες συναντήσεις.
Γράφει η Χρυσούλα Κουτσουρή.
4 χρόνια πριν. Πέμπτη πρωί. Εισέρχομαι στο αεροσκάφος της Lufthansa με ανάμεικτα συναισθήματα. Χαίρομαι που θα τον δω, μου έχει λείψει. Και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο ακριβώς χαίρεται η μικρή ψυχούλα που σέρνω μαζί μου. «Μπα-μπα», μου λέει, έχει καταλάβει. Μα ταυτόχρονα λυπάμαι. Πόσο περίεργη είσαι ζωή που μπορείς να φέρνεις αυτά τα δύο αντίθετα συναισθήματα την ίδια στιγμή; Λυπάμαι, γιατί ξέρω πια ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους. Μπορεί τώρα να πηγαίνω για λίγες μέρες, μα σε λίγο καιρό θα έρθει το μεγάλο ταξίδι, με ή χωρίς επιστροφή. Και ενώ το θέλω και το έχω αποφασίσει, δεν παύει να μην πονάει. Απογειωνόμαστε. Εις το επαινιδείν Ελλαδίτσα!
Οι μισθοφόροι της ενημέρωσης.
Του Ιακώβου Ιωάννου.
Η προπαγάνδα, η χειραγώγηση της κοινής γνώμης προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων και η ενσωματωμένη δημοσιογραφία, θεωρούνται ως οι μεγαλύτερες ασθένειες μίας κοινωνίας – επειδή τη διαβρώνουν με ύπουλο τρόπο.
«Ως δημαγωγός χαρακτηρίζεται αυτός που διακηρύσσει δοξασίες, οι οποίες γνωρίζει πως δεν είναι αληθινές, σε ανθρώπους που θεωρεί ότι είναι ανόητοι. Με απλούστερα λόγια, ο πολιτικός που μοιράζει ψεύτικες υποσχέσεις, γνωρίζοντας πως δεν μπορεί ή δεν θέλει να τις τηρήσει, σε εκλογείς που πιστεύει πως είναι ηλίθιοι – οπότε δεν θα τον κατηγορήσουν και δεν πρόκειται να τον τιμωρήσουν, αφού δεν θα ανακαλύψουν ποτέ τις πραγματικές του προθέσεις.
Γιατί ασχολούμαστε ακόμα με τη μαμά πατρίδα;
Του Στέφανου Λίβου (*)
Έχω αποκομίσει την εντύπωση ότι υπάρχουν δύο στάσεις προς τους Έλληνες του εξωτερικού: η εξωστρεφής, που θεωρεί ότι οι Έλληνες που ζουν αλλού μπορούν και έχουν κάτι να προσφέρουν στην Ελλάδα, και η εσωστρεφής, που θεωρεί ότι η Ελλάδα για κανένα λόγο δεν χρειάζεται πλέον αυτούς που έφυγαν, τους «ριψάσπιδες».
Και σαν Έλληνες του εξωτερικού δεν εννοώ τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που παρελαύνουν σαν τσολιάδες και πάνε στο “Parthenon” του Τζιμ και της Τούλας Πάπας να φάνε lamb kleftiko. Εννοώ κυρίως αυτούς που έφυγαν τα τελευταία χρόνια, από ανάγκη ή επιλογή.
Το τρίτο κύμα Ελλήνων μεταναστών.
Του Γιώργου Κουρκουτά.
Η νέα διασπορά των Ελλήνων στο εξωτερικό, τα τελευταία χρόνια, είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν χρειαζόταν η χώρα μας και σε πολλές περιπτώσεις ήταν αναγκαστική.
Η "New Diaspora" http://www.newdiaspora.com/el/ είναι ένας δικτυακός τόπος ο οποίος φτιάχτηκε για να υπάρχει ένα βήμα για τους Έλληνες που έφυγαν για να μας πουν την ιστορία τους, μια έμπνευση του κινηματογραφιστή Νικόλαου Σταμπουλόπουλου.
Αφορμή γι' αυτό το άρθρο είναι ένα γράφημα της "New Diaspora" το οποίο βασίστηκε σε στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού και αναφέρει τις χώρες προορισμού των Ελλήνων που έφυγαν την περίοδο 2010-2016.
Γιατί οι Τούρκοι λένε την Κωνσταντινούπολη... Πόλη (=Is tan bul)!
Μια προσέγγιση σ΄ ένα ακανθώδες θέμα.
Του Μανώλη Αρ. Χριστουλάκη.
Ηχεί σαν μια παραδοξολογία! Όσο όμως και αν ξενίζει, εκ πρώτης όψεως, δεν αποκλείεται να είναι έτσι, όπως θα προσπαθήσω να εξηγήσω.
Το πρόβλημα τούτο με απασχολεί (ασφαλώς και άλλους) από πολύ παλιά, από τα μαθηματικά μου χρόνια, που συχνά – πυκνά αναρωτιόμουνα γιατί άραγε οι Σελτζούκοι μετονόμασαν την Κωνσταντινούπολη, την Πόλη, στο φρικτό, για μένα κακόηχο ISTANBUL.
Δεν ξέρω αν ενδόμυχα, υποσυνείδητα αναζητώ βάλσαμο για την εθνική αυτή οδυνηρή πληγή που φέρνω μέσα μου, για έναν αθεράπευτο καημό, έναν ασίγαστο πάθος, μια νοσταλγία ψυχοφθόρα για το χαμό ενός εθνικού παραδείσου.